ساز شكسته

شـبيه كودك بي مادري كه دلتنگ است

شكسته ساز وجودم، بدون آهنگ است

دلــي كـه شــوق پـريـدن پـريـده از ســر او

كبوتري است كه از پا به سينه آونگ است

مكيده خـون مـرا قطره قطره اين زالـو

چه روزگار غريبي كه پر ز نيرنگ است

چـگـونه سـر بـگـذارم رهـا بـه دامـن شـب ؟

كه عشق با دل تنگم مدام در چنگ است

پرم ز حسـرت جان سـوز و باز مي خندم

براي مرد، شكستن، گريستن ننگ است

غـرور فـاصـله هـا از دلم چه مي خواهد ؟

كه تا شكوه رسيدن هزار فرسنگ است

نـمـي رسـد بـه خـيـالـت خـيـال مـشـتـاقم

به اين نتيجه رسيدم كه پاي دل لنگ است

بـه رغــم شـعـر مـعـاصــر بـلـنـد مــي گـويـم

دلم اسير بتي شوخ و شاهدي شنگ است

بيـا كـه بـغـض نـفـس گـيـر و تـلـخ ثـانيه ها

گلوي عاشقي ام را فشرده در چنگ است

((بابك حسين زاده برجويي))

اين مطلب ثابت است

پیر شدم

من به اندازه غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم

عقل میخواست که بعداز تو جوان باشم وشاد
من ولی با غم عشق تو زمینگیر شدم

بعد تو شادترین رخت تنم مشکی شد
طعنه ها خوردم و پیش همه تحقیر شدم

کاش می کشت مرا عشق تو این بار اما
من اسیرم که چنین تابع تقدیر شدم

 عشق برگشت انا الحق زند، اما بی تو
دید در حنجره اش بغض گلوگیر شدم

 تا شدم رود، توهم صخره شدی در راهم
بی صدا ماندم و با درد تو تبخیر شدم

زهرا سلیم

 بهانه های عزیز

برآورید سر از خاک دانه های عزیز
 نشان دهید خدا را نشانه های عزیز

 خزان وزیده و تاراج کرده مزرعه را
قسم به جیب تهی تان خزانه های عزیز

 چقدر قحطی مردانگی ست در کوچه
 جنین مرده نزایید خانه های عزیز

 امان دهید به گنجشک های مستاجر
 در این گرانی بی رحم، لانه های عزیز

 به این زمانه ژولیده و شب پرپشت
دوبارہ نظم ببخشید شانه های عزیز

 به یاری من و چشمان سرکشم بروید
 برای هق هق امشب، بهانه های عزیز

حسنا محمدزاده

تصنیف آذری

ارکستر نمیداند

کلاویه

برای نواختن چشمان تو

اهلی نشده

تصنیف آذری

پیانو نمیخواهد !

مهیار حریری

میترسم

خیـالات عجیـبی دارم، اما سخت میترسم

به من رو کرده خوشبختی، ولی از بخت میترسم

نشسته روی دوش من، همای سلطنت اما

هنوز از باور تسخیر تاج و تخت میترسم

هـوایی میشـود پیـراهـنـم از باد کـنعـانی

زلیخـا را بگـو از اتهـام رخـت میترسم

از آن ساعت که مجنون، غرق موج موی لیلی شد

من از رقص نسیم و گیسوان لَخت میترسم

ببین تقدیر شب رنگم به گیسوی تو میماند

تصور میکنم از واژه ی خوشبخت میترسم

سرخوش پارسا

نامه

هـزار نامـه نوشـتم، یکـی بـه او نرسـید

کــــبـوتـری بـه لـــب بـام آرزو نرسـید

برآمد از گل خود قاصدک، به برقی سوخت

دریغ، نامه بر من به جست و جو نرسید

همین که تشنه رساندم به چشمه ای خود را

کـویر گشـت و به تـر کـردن گلـو نرسـید

همیشـه، سـنگ بلا در پی بزرگـان است

شکسـت خمـره، ولـی نوبت سبو نرسید

میـان چـالـه ی آبـی بـه رقـص مـرگ افـتاد

بـه ذهـن ماهـی قـرمز، خیال جو نرسـید

بـه دیـولاخ بـرودت اگـــــر کــه قـــنـدیـلـم

بـه داد مـن دم یـار فـرشـتـه خـو نرسـید

به غیر تاری از آن زلف تابدار ای دوسـت

لـبـاس حـوصـــله ام را نـخ رفـو نرسـید

بـرای مــاه مـگـر، درد دل کــنـد امــشـب

به گوش برکه ی عاشق، سرود قو نرسید

جعفر درویشیان -غروب-

مثل يك راز

با من از عشق نگفتي و شب از نيمه گذشت

سنگ بودي،نشكفتي و شب از نيمه گذشت

هر چه  گفتم كه "بنوشيم  و  گناهش  با  من"

حرف ما را  نشنفتي و  شب از نيمه  گذشت

نـاز  را  در  پـس  رفـتـار  نگـاهـت  افسوس

مثل يك راز  نهفتي و  شب  از  نيمه  گذشت 

موي من نيز كه گفتي به سحر مي خندد

ميرساند كه نگفتي و شب از نيمه گذشت

***

تو هم اي شاعر !ديوانگي ات حرف نداشت

هي سرودي و نخفتي و شب از  نيمه گذشت 

شكوه ها كردي و با آن همه شوريده سري

گوهر  عشق نسفتي و  شب از  نيمه گذشت

مصطفي خليلي فر "بشير"

مرا

چند روزي خوب ميدانم كه مهماني مرا

عاقبت هم ميروي بيگانه ميخواني مرا

از نگاهت تازگي ها رفـتنت را خوانده ام

كاش ميشد اينهمه از خود نرنجاني مرا

گشته ام شاعر برايت شعر ميگويم ببين

هر نگاهـم صد غزل اما نميخواني مرا

در دلم جا كرده اي چون حس خوب زندگي

با توام اما چـرا از خـود نميداني مرا ؟

تيرگي را با تمام هستي ام حس كرده ام

در سياهي هاي شب الماس پنهاني مرا

وه كه چشمانت چه شوري در دلم افكنده بود

بـا نگـاه پـر شـرار خود نسـوزاني مرا !

تا نگاهم ميكني بيگانه با خود ميشوم

ميبري تا اوج احساسات انساني مرا

لحظه اي پيشم نباشي بي قراري ميكنم

در عوض تو ساده و ديوانه ميداني مرا

در درونم مثل قلب پر تپش جا كرده اي

بي سبب ميكوشي از خود دور گرداني مرا

من زني از جنس آهم خسته و رنجور و تو

مردي از افسانه ي شهر دليراني مرا

مريم پناهي

بعد از تو

بعـد از تـو در آييـنه هـا رازي نمانده است

در چشم شور انگيز تو نازي نمانده است

بـر خـاك مـيريـزد صـداي روشـن عـشـق

در اين شب گم شعله ي سازي نمانده است

بعـد از تو اي چشم تو مثل شعر شيرين

ماييم و اين پايان و آغازي نمانده است

آفـاق خـالي از صـداي بـي قـراري است

در شهر ديگر شور شهنازي نمانده است

من مـانـدم و ايـن آسـمان كور، يعني :

در بالهـايم شـور پـروازي نمانده است

تبـريز را بگـذار اي چشـم تـو روشـن

وقتي كه ميگويند شيرازي نمانده است

چون تو كه بي آيينه ميرقصي از اين دست

در شهر معشوقت خبرسازي نمانده است

تكـرار، اي تكـرار، اي تكـرار، چندي ست

در متن چشمان تو اعجازي نمانده است

مثـل تـو اي زيـبـا تـر از زيبايي عشق

بالا بلند شوخ و طنّازي نمانده است

شعبان كرم دخت

ميگويم

اگـر ایـن گـریـه امـانم بدهد می گویم

چشم فرصت به دهانم بدهد می گویم

چشمهایت اگر از روی وفا با دل من

خطی از عشق نشانم بدهد می گویم

گوش خود را اگر این ساعت وامانده کمي

بـه نـگـاه نـگـرانـم بـدهـد می گویم

هست نزديك كه پاييز شوم، دست قضا

وقـفه اي را به خـزانم بدهد ميگويم

مطمئن نیستم از عشق تو ، اطمینانم

جای خود را به گمانم بدهد، می گویم

ابر خاموشم و رعدی به گلویم دارم

دستهای تو تکانم بدهد می گویم ...

اخم عاشق کش تو باز شود ثانیه اي

تا امان نامه به جانم بدهد می گویم

اگر این گونه شود قاضی محشر حتی

صد شهادت به زیانم بدهد می گویم

مهرداد بابايي

کوثر اولا بیلسه دئمیرم ، سلسبیل اولماز

استاد شهريار

اي عشق

اي عشق رهايم كن و بگذار بميرم

بگذار بميرم كه من از دست تو سيرم

سيرم نه ز شوقي كه به پرواز در آيم

سيرم كه به كنج قفس خانه اسيرم

تا آمدم از خود برهم صيد تو گشتم

نگذاشتي ام لحظه اي آرام بگيرم

يك عمر دويدم و به پايت نرسيدم

هرچند جوانم ولي از دست تو پيرم

اي عشق رهايم كن از اين برزخ جانسوز

ميترسم از اين غصه چو فرهاد بميرم

روشن سليماني

مشتاق ديدار

تا تو رفتي از برم، غمگين و بيمارم هنوز

سردي و بي مهريت باور نميدارم هنوز

گرچه رفتي بي خبر تا دل بسوزاني به ناز

بـازگرد اي بيـوفـا نـازت خـريـدارم هنوز

گرچه بر لب ظاهرا لبخند شادي بسته ام

از غروب عشق تو در دل عزادارم هنوز

چون صدف سربسته ام ديدي، رميدي اي دريغ

غافلي از اينكه من درياي اسرارم هنوز

پاي شوقم در بيابان امل فرسوده گشت

من ولي از سادگي دنبال گلزارم هنوز

در سراب عشق تو گم گشته ام بي رهنماي

بـاز هـم با خيـرگي در آن گرفتارم هنوز

مرغ شب رفت و سپيده سر زدو پروانه خفت

من به ياد روي زيباي تو بيدارم هنوز

ترك "شيوا" گفتي و رفتي ولي اي نازنين

شور بختي بين كه من مشتاق ديدارم هنوز

جاويد صلاحي (شيوا)

این روزها که می‌گذرد، جور دیگرم

دیگر خیال و فکر تو افتاده از سرم

دیـگر دلـم بـرای تـو پـرپـر نـمی‌زند

دیـگر کـلاغ رفـتـه بـه جلـد کبوترم

دیگر خودم برای خودم شام می‌پزم

دیگر خودم برای خودم هدیه می‌خرم

دیگر بلدشـدم که خداحافـظی کنم

دیگر بلدشدم که بهـانـه نـیـاورم

اسمت چه بود؟ آه از این پرتی حواس

این روزها من اسم کسی را نمی‌برم

این روزها شبیه «رضا»های سابقم

هـرچـند بـدتـرم ولـی از قـبل بهترم

من شعر می‌نویسم و سیگار می‌کشم

تو دود می‌شوی و من از خواب می‌پرم


 - رضا کیاسالار -

پل گيشا

دخترك گل فروش

هر روز آرزو ميكرد

كاش چراغ راهنما

هيچوقت سبز نميشد.

شهرام پور رستم